3 vragen aan… Philip Njodzeka
Durf: dat is een groep enthousiaste en gemotiveerde mensen.
Wie zijn de Durvers die aan de kar trekken van deze nieuwe partij?
Over Philip:
intercultureel bemiddelaar Klein Kasteeltje
Durf-werkgroep diversiteit en welzijn
55 jaar
Je woont al 12 jaar in Tienen: hoe bevalt de stad je?
Ik ben afkomstig uit Kameroen en kreeg in België politiek asiel. Na een paar jaar in Leuven en Diest te wonen, koos ik voor Tienen omdat er een uitstekende trein- en busverbinding naar de hoofdstad is. Dat was nodig toen ik een leraarsopvolging in Brussel volgde. En uiteindelijk ben ik hier blijven plakken. Ik hou ervan dat Tienen een kleine rustige stad is, waar je nog een huis met een tuintje kunt betalen. Omdat ik zelf behoorlijk sociaal ben, heb ik toffe contacten met de buren. Maar het begin was zeker niet gemakkelijk.
De Tienenaars zijn sympathieke mensen, maar net zoals alle Vlamingen een beetje afstandelijk. Soms krijgen we ronduit met racisme te maken. Toen ik hier pas woonde, mocht ik naar een huurhuis gaan kijken. De huisbazin had me aan de telefoon bevestigd dat het huis te huur was. Maar toen ze me in levende lijve zag en merkte dat ik een zwarte huidskleur had, wilde ze me niet binnenlaten. Ik was toen ontzettend teleurgesteld. Zelfs haar eigen man was stomverbaasd over de reactie van zijn vrouw. Het zijn verhalen die we vandaag helaas nog vaak horen in Tienen.
Waarom koos je ervoor om lid te worden van Durf?
Toen ik nog in het asielcentrum van Zoutleeuw werkte, vertelde ik aan een collega over mijn vrijwilligerswerk. Ik werk bijvoorbeeld al jaren voor Cafe Combinne, waar buitenlanders met Vlamingen kunnen praten om Nederlands te leren. Ik ben ook ondervoorzitter van de multiculturele vzw AIF+. Omdat mijn collega merkte dat ik erg geëngageerd was, vroeg hij of ik interesse had in een nieuwe poltieke partij in Tienen. Zo kwam ik op een vergadering van de werkgroep diversiteit van Durf terecht: ik voelde onmiddellijk dat het belangrijk was om daar aanwezig te zijn.
“Ik woon nu bijna 16 jaar in België, maar het is de eerste keer dat iemand me vraagt naar mijn idee over de stad waar ik woon.”
Ik woon nu bijna 16 jaar in België, maar het is de eerste keer dat iemand me vraagt naar mijn idee over de stad waar ik woon. Omdat ik vluchteling ben, ga ik niet meer naar mijn land van afkomst. Tienen is echt mijn thuis geworden. Maar ik, en samen met mij vele andere mensen van de Afrikaanse gemeenschap, had het gevoel dat ik hier niks te zeggen had. Dit voelt als een nieuw begin voor mij. Ik spreek niet alleen voor mezelf, maar ook voor heel wat andere mensen uit Kameroen, Nigeria, Senegal of andere Afrikaanse landen: wij hebben allemaal goede hoop dat onze stem gehoord zal worden bij Durf. Daarom heb ik me ook lid gemaakt.
Wat kan er beter in Tienen voor mensen van een andere afkomst?
We merken dat het ontzettend moeilijk is om in Tienen zelf een job te vinden. Nederlands is geen makkelijke taal en om hier te werken, lijkt men te verwachten dat je onmiddellijk de volledige woordenschat en uitspraak hebt. Dat is een vicieuze cirkel, want via een job leer je ook juist de taal kennen. Omdat we in Tienen geen werk vinden, zijn we verplicht naar Brussel en Luik te pendelen. Dat is bijzonder jammer.
Het stadsbestuur zou een beleid kunnen voeren dat meer openstaat voor integratie. In theorie is dat er natuurlijk: op de website van de stad staat vermeld dat ze geen discriminatie dulden en dat iedereen gelijke rechten heeft. Maar in de praktijk gaan kinderen van een andere afkomst naar school, waar ze enkel blanke leerkrachten zien. Het zou kinderen enorm motiveren en hoop geven als zij zien dat er ook een leerkracht met een andere huidskleur voor de klas staat. Mensen gaan naar het stadhuis, waar enkel Belgische mensen aan het loket zitten. De stad zou een voorbeeldfunctie moeten geven. Het stadsbestuur kan mensen aanmoedigen om de taal te leren, bijvoorbeeld met een taalbad voor kinderen. De stad kan zorgen voor betere kinderopvang, waardoor Afrikaanse vrouwen ook kunnen gaan werken of een studie in het Nederlands kunnen volgen. Ze kan ontmoetingsmomenten organiseren, een picknick of feestje waar Vlamingen en anderstaligen elkaar beter kunnen leren kennen. Want één ding is zeker: onbekend maakt onbemind. We hopen dat we met Durf daar verandering in kunnen brengen.